Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που είδε την τελευταία σκηνή του έργου που μιλάει ο πρωταγωνιστής και δεν τον διαπέρασε ένα ρίγος . Αν υπάρχει κάποιος θα ήθελα να τον γνωρίσω. Να τον ρωτήσω πως το έκανε ? Τι έχει πάθει ? Σίγουρα θα έχει κάποιο πρόβλημα και θα ήθελα να τον βοηθήσω.
Τα τελευταία λόγια του Toni Servillo είναι νομίζω η πεμπτουσία της ζωής μας σήμερα. Δεν θέλω να τα γράψω τώρα εδώ μηπώς και κάποιος δεν το έχει δει, αλλά πιστεύω ότι καλύτερο τέλος για μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει δεν θα μπορούσε να υπάρξει .
Δεν είναι πολλές οι ταινίες που μας υπενθυμίζουν τον λόγο που δημιουργήθηκε ο κινηματογράφος και αυτή είναι μια απο αυτές . Δεν νομίζω ότι μπορεί να περιγραφεί επαρκώς αυτό που έννοω με λόγια , τουλάχιστον όχι από μένα .
Αυτό που πάντως που μένει από αυτή την-χωρίς ουσιαστική πλοκή!- ταινία στο τέλος είναι και η ουσία της ίδιας της ματαιόδοξης ζωής μας με όλα όσα την ακολουθούν και που έχει εκφραστεί για αιώνες με χιλιάδες διαφορετικους τρόπους. Το υπαρξιακό δράμα του ανθρώπου και ο τρόπος που επιλέγει ο κάθε άνθρωπος να το αντιμετωπίσει στην διαδρομή του .
Δεν προσπαθώ να πείσω για το πόσο καλή είναι για μένα η ταινία. Το αντίθετο. Είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί θα την βρούνε βαρετή , ανούσια , τεράστια σε μήκος και φλύαρη . Αλλά νομίζω ότι αυτό ακριβώς είναι και το νόημά της .... Δεν φτιάχτηκε για να αρέσει σε όλους , κάποιοι θα νιώσουν φυλακισμένοι ,καταπιεσμένοι απο την ταινια .... όπως ακριβώς και από την ίδια την ζωή .
Αφιερωμένο....
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου