Κατηφόρα

Δεν ήξερα τι μουσική να βάλω σε αυτό το κείμενο. Τελικά την βρήκα.  Πάτησες play?

Πόσο όμορφη εισαγωγή...είχα καιρό να την ακούσω .Περίμενε λίγο να αρχίσει.... 

Let me go
Let me go
Let me seek the answer that I need to know
Let me find a way
Let me walk away
Through the Undertow
Please let me go

οκ...

Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένα παλιό κόκκινο fiat.  Ήταν χάλια, αλλά όταν είσαι 18 δεν έχεις απαιτήσεις . Την ίδια περίπου περίοδο ένας θείος μου από το εξωτερικό ερχόμενος στην ελλάδα είχε νοικιάσει ένα opel corsa . Καμία σχέση με το δικό μου αυτοκίνητο φυσικά (το οποίο μέχρι και καπνό είχε βγάλει από τις αντιστάσεις που θέρμαινε το πίσω τζάμι μια φορά!) , οπότε δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά μου όταν μου το δάνεισε .

Χαώδης διαφορά κυριώς στην ταχύτητα, που ήταν και αυτό που με ένοιαζε τότε. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από μερικά χιλιόμετρα είχα κοντέψει-χ ωρίς καν να το καταλάβω πώς-  να σκοτωθώ 2 φορές . Μετά την δεύτερη , σταμάτησα στην άκρη  και προσπαθούσα μέσα στον φόβο μου να ηρεμήσω και να πείσω τον εαυτό μου να μην τρέχω και να απολαύσω απλά την βόλτα σε ένα καινούριο αμάξι.

Άκου ....

Let me run
Let me run
Let me ride the crest of chance into the sun
You were always there
But you may lose me here
Now love me if you dare
And let me run

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα εγώ ε?

Γιατί πολλές φορές νιώθω ότι όλη η ζωή πια είναι μια αντίστοιχη βόλτα σαν και εκείνη. Ένα ξέφρενο κυνηγητό. Ένα συνεχές ιλλιγιώδες τρέξιμο  που δεν έχεις φρένα ή δεν ξέρεις πώς να τα χρησιμοποιήσεις. Δεν ξέρω ποιός ή τι μας κυνηγάει και από ποιόν τρέχουμε να ξεφύγουμε. Ποιόν προσπαθούμε να πιάσουμε ?

Υπάρχουν φορές που για κάποιον περίεργο λόγο το αντιλαμβάνομαι , σταματάω , κοιτάω πίσω και προσπαθω να να καταλάβω πως πέρασε η μέρα,η εβδομάδα, ο μήνας.  Σίγα το νέο θα μου πεις...σωστά.

Την παρασκευή ένα κορίτσι 17 χρόνων κρεμάστηκε γιατί δεν άντεξε την πίεση των γονιών του να γίνει κάτι που δεν άντεχε-ήθελε-μπορούσε να γίνει.  Γονιών είπα ? Γαμημένοι εγκληματίες ήθελα να γράψω.

Περίμενε λίγο....

I'm alive and I am true to my heart now - I am I,
but why must truth always make me die?

Let me break!
Let me bleed!
Let me tear myself apart I need to breathe!
Let me lose my way!
Let me walk astray!
Maybe to proceed...
Just let me bleed!

Τι να πεις μετά από αυτο. Φρένο δεν ήθελες? Ορίστε το φρένο σου... πάτα το όσο θέλεις μαλάκα... θα σε επιβραδύνει για μερικές μέρες και μετά πάλι τα ίδια. Θα τα ξεχάσεις όλα και θα συνεχίσεις την βολτούλα σου μέχρι την επόμενη σφαλιάρα, που πάντα ενδόμυχα και ενοχικά ελπίζεις να μην είναι σε σένα . Εύχεσαι τα επόμενα μαθήματα που θα σου δώσει η ζωή (...για να τα ξεχάσεις μετά από λίγο) να είναι στους άλλους. Ποτέ σε σένα. Να τα λάβεις με ασφάλεια. Από την τηλεόραση, τις εφημερίδες, το ίντερνετ. Αν αφορούν έναν άνθρωπο που δεν γνώριζες μια χαρά, σε άλλη χώρα ακόμα καλύτερα, σε άλλη ήπειρο ...τέλεια! Ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε ανοιχτά αλλά έτσι είναι. 

Let me die...
Let me out
Let me fade into that pitch-black velvet night

Νομίζω αυτό είναι το χειρότερο κείμενο που έχω γράψει μέχρι σήμερα.  Χωρίς καμία συννοχή. Μάλλον αντικατροπτίζει την ψυχολογία μου αυτήν την περίοδο. Προσπαθώ να ισορροπήσω και να βρω τα πατήματα μου αλλά δεν τα καταφέρνω καλά . Που θα πάει... θα τα καταφέρω μόνος ή με ένα χαστούκι.

Πρέπει να ακούσω περισσότερη μουσική.Μου έχει λείψει.