Κατηφόρα

Δεν ήξερα τι μουσική να βάλω σε αυτό το κείμενο. Τελικά την βρήκα.  Πάτησες play?

Πόσο όμορφη εισαγωγή...είχα καιρό να την ακούσω .Περίμενε λίγο να αρχίσει.... 

Let me go
Let me go
Let me seek the answer that I need to know
Let me find a way
Let me walk away
Through the Undertow
Please let me go

οκ...

Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένα παλιό κόκκινο fiat.  Ήταν χάλια, αλλά όταν είσαι 18 δεν έχεις απαιτήσεις . Την ίδια περίπου περίοδο ένας θείος μου από το εξωτερικό ερχόμενος στην ελλάδα είχε νοικιάσει ένα opel corsa . Καμία σχέση με το δικό μου αυτοκίνητο φυσικά (το οποίο μέχρι και καπνό είχε βγάλει από τις αντιστάσεις που θέρμαινε το πίσω τζάμι μια φορά!) , οπότε δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά μου όταν μου το δάνεισε .

Χαώδης διαφορά κυριώς στην ταχύτητα, που ήταν και αυτό που με ένοιαζε τότε. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από μερικά χιλιόμετρα είχα κοντέψει-χ ωρίς καν να το καταλάβω πώς-  να σκοτωθώ 2 φορές . Μετά την δεύτερη , σταμάτησα στην άκρη  και προσπαθούσα μέσα στον φόβο μου να ηρεμήσω και να πείσω τον εαυτό μου να μην τρέχω και να απολαύσω απλά την βόλτα σε ένα καινούριο αμάξι.

Άκου ....

Let me run
Let me run
Let me ride the crest of chance into the sun
You were always there
But you may lose me here
Now love me if you dare
And let me run

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα εγώ ε?

Γιατί πολλές φορές νιώθω ότι όλη η ζωή πια είναι μια αντίστοιχη βόλτα σαν και εκείνη. Ένα ξέφρενο κυνηγητό. Ένα συνεχές ιλλιγιώδες τρέξιμο  που δεν έχεις φρένα ή δεν ξέρεις πώς να τα χρησιμοποιήσεις. Δεν ξέρω ποιός ή τι μας κυνηγάει και από ποιόν τρέχουμε να ξεφύγουμε. Ποιόν προσπαθούμε να πιάσουμε ?

Υπάρχουν φορές που για κάποιον περίεργο λόγο το αντιλαμβάνομαι , σταματάω , κοιτάω πίσω και προσπαθω να να καταλάβω πως πέρασε η μέρα,η εβδομάδα, ο μήνας.  Σίγα το νέο θα μου πεις...σωστά.

Την παρασκευή ένα κορίτσι 17 χρόνων κρεμάστηκε γιατί δεν άντεξε την πίεση των γονιών του να γίνει κάτι που δεν άντεχε-ήθελε-μπορούσε να γίνει.  Γονιών είπα ? Γαμημένοι εγκληματίες ήθελα να γράψω.

Περίμενε λίγο....

I'm alive and I am true to my heart now - I am I,
but why must truth always make me die?

Let me break!
Let me bleed!
Let me tear myself apart I need to breathe!
Let me lose my way!
Let me walk astray!
Maybe to proceed...
Just let me bleed!

Τι να πεις μετά από αυτο. Φρένο δεν ήθελες? Ορίστε το φρένο σου... πάτα το όσο θέλεις μαλάκα... θα σε επιβραδύνει για μερικές μέρες και μετά πάλι τα ίδια. Θα τα ξεχάσεις όλα και θα συνεχίσεις την βολτούλα σου μέχρι την επόμενη σφαλιάρα, που πάντα ενδόμυχα και ενοχικά ελπίζεις να μην είναι σε σένα . Εύχεσαι τα επόμενα μαθήματα που θα σου δώσει η ζωή (...για να τα ξεχάσεις μετά από λίγο) να είναι στους άλλους. Ποτέ σε σένα. Να τα λάβεις με ασφάλεια. Από την τηλεόραση, τις εφημερίδες, το ίντερνετ. Αν αφορούν έναν άνθρωπο που δεν γνώριζες μια χαρά, σε άλλη χώρα ακόμα καλύτερα, σε άλλη ήπειρο ...τέλεια! Ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε ανοιχτά αλλά έτσι είναι. 

Let me die...
Let me out
Let me fade into that pitch-black velvet night

Νομίζω αυτό είναι το χειρότερο κείμενο που έχω γράψει μέχρι σήμερα.  Χωρίς καμία συννοχή. Μάλλον αντικατροπτίζει την ψυχολογία μου αυτήν την περίοδο. Προσπαθώ να ισορροπήσω και να βρω τα πατήματα μου αλλά δεν τα καταφέρνω καλά . Που θα πάει... θα τα καταφέρω μόνος ή με ένα χαστούκι.

Πρέπει να ακούσω περισσότερη μουσική.Μου έχει λείψει. 

Η διάθεση αυτής της περιόδου είναι...

Sometimes a thing happens, splits your life. 

There’s a before and after...

(από τον δεύτερο κύκλο του εκπληκτικού Τrue Detective)

"Come in," she said....

Απρόσεκτοι

Θέλω να ξαπλώσεις πάνω μου. Να συγχρονίσουμε τις ανάσες μας, τον σφυγμό μας και τις σκέψεις μας ... και ίσως αν είμαστε αρκετά απρόσεκτοι θα καταφέρουμε να συγχρονίσουμε και την αδιαφορία μας για τον υπόλοιπο κόσμο και θα κοιμήθούμε αγκαλιά

Η επόμενη φορά

Θέλω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε να μην φοράς άρωμα του εμπορίου. Να έρθεις μόνο την μυρωδιά του σώματός σου. Μόνο αυτήν να φέρεις μαζί. Αυτήν και την γέυση σου και ας  μην την γευτώ ποτέ . Απλά θέλω να ξέρω ότι είναι εκεί. Να μου προσφέρει σιγουριά την ώρα που θα είμαστε μαζί . Ξέρω ότι δεν θα είναι πολλή αυτή η ώρα ...εξάλλου ποτέ δεν ήταν αρκετή . Και όμως δεν χρειάζομαι περισσότερο για να θυμηθώ. Ούτε και εσύ. Το ξέρω.  

Αυτό είμαστε

Ένας Ιός. Ένα παράσιτο. Ο καρκίνος που σκοτώνει σιγά σιγά αυτόν τον πλανήτη και ό,τι όμορφο υπάρχει πάνω του...

καταπληκτική και άκρως τρομακτική δουλειά ...... πηγή εδώ :

Overpopulation, overconsumption – in pictures

Γιατί?

Γιατί να είμαστε έτσι ?
Γιατί να θέλουμε να μας ανήκουν όλοι και όλα, χωρίς να προσπαθούμε καθόλου ?
Θέλουμε ενα ωραίο σώμα , γνώσεις, άποψη, ομορφιά , αλλά δεν είμαστε διατεθημένοι να κάνουμε τίποτα απολύτως γι΄αυτό .
Δείτε τις διαφημίσεις . Κοιλιακούς χωρίς να σηκωθούμε από τον καναπέ. Δίαιτες χωρίς να στερηθούμε το παραμικρό, ακόμα και "σεξ" μόνο με ένα τηλεφώνημα.

Θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος αλλά εμείς να μην κάνουμε ούτε βήμα . Να αποκτήσουμε συνείδηση και ευαισθησία και όλος ο κόσμος να είναι ευτυχισμένος αλλά χωρίς να θιχτεί κάποιο συμφέρον μας ή να χάσουμε κάποιο προνόμιο εμείς .
Γιατί ?
Το ιδιο κάνουμε και στις προσωπικές μας σχέσεις. Στεναχωριόμαστε όταν μας ξεχνάνε οι άλλοι. Μας αρέσει να ενδιαφέρονται όλοι για εμάς αλλά εμείς να μην χρειάζεται να σηκώσουμε το τηλεφωνο ή να στείλουμε ένα μηνυμα να μάθουμε τι κάνει ο άλλος. Καμία προσπάθεια και καμία θυσία για τον άλλον .
Θέλουμε να έχουμε τέλειες σχέσεις και να διατηρούμε τις φιλίες μας και τις ερωτικές μας σχέσεις αλλά εμείς να μην κάνουμε τίποτε για αυτές.

Γιατί ?

Νομίζω μια είναι η απάντηση, απλή και καθαρή : Γιατί αυτοί είμαστε . Έτσι είναι ο άνθρωπος και η φύση του . Εγωιστική και μονόπλευρη. Τα βλέπουμε όλα από την μεριά μας και τα θέλουμε όλα για εμάς . Πάντα αυτοί ήμασταν και πάντα θα είμαστε. Τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ. Μην έχουμε καμία αυταπάτη . Θα αλλάξει μόνο αν αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι γιαυτό. Μέχρι τότε θα κρίνουμε τους άλλους και θα χάνουμε τις ελπίδες να αλλάξει ο κόσμος χάνοντας παράλληλα όλο και περισσότερο την αυτοεκτίμησή μας . Μαζί πάνε αυτά ....

Fighting with the devil and losing every time

Rows of houses, all bearing down on me
I can feel their blue hands touching me
All these things into position
All these things we'll one day swallow whole
And fade out again and fade out

This machine will, will not communicate
These thoughts and the strain I am under
Be a world child, form a circle
Before we all go under
And fade out again and fade out again

Cracked eggs, dead birds
Scream as they fight for life
I can feel death, can see its beady eyes
All these things into position
All these things we'll one day swallow whole
And fade out again and fade out again

Immerse your soul in love
IMMERSE YOUR SOUL IN LOVE

Με σκεφτεσαι άρα υπάρχω

Άκου επιτέλους γαμημένε ανθρωπάκο !

7 μέρες πριν τις εκλογές , 7 μέρες πριν την τελευταία ευκαιρία . 

Αντί για κείμενο, αντιγράφω αποσπάσματα από το βιβλίο του Wilhelm Reich 

 «Άκου Ανθρωπάκο»       

Εδώ και κάμποσες δεκαετίες παίρνεις παγκοσμίως τα ηνία στα χέρια σου. To μέλλον της ανθρωπότητας θα εξαρτηθεί από τις σκέψεις και τις πράξεις σου. Όμως, οι δάσκαλοι κι οι αφέντες σου δε σου μιλάνε για τον τρόπο που σκέφτεσαι πραγματικά. Δε σου λένε ποιος είσαι στα αλήθεια. Κανένας δεν τολμά να σε φέρει αντιμέτωπο με τη μοναδική πραγματικότητα που έχει τη δύναμη να σε καταστήσει κύριο του πεπρωμένου σου. Είσαι «ελεύθερος» από μια άποψη μονάχα: ελεύθερος από την αυτοκριτική, που μπορεί να σε βοηθήσει να κουμαντάρεις τη ζωή σου.

Δε σ' άκουσα να παραπονιέσαι ποτέ: «Με εκθειάζετε σαν το μελλοντικό αφέντη του εαυτού μου και του κόσμου μου. Αλλά δε μου λέτε πώς γίνεται κανείς αφέντης του εαυτού του. Δε μου λέτε ποια είναι τα λάθη και τα ελαττώματά μου, πού σφάλλω στον τρόπο που σκέφτομαι και πράττω».

Επιτρέπεις στους ισχυρούς να απαιτούν τη δύναμη εν ονόματι «του ανθρωπάκου». Όμως, εσύ ο ίδιος παραμένεις βουβός. Ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη. Επιλέγεις για εκπροσώπους ανθρώπους αδύναμους και κακοήθεις. Τελικά διαπιστώνεις πάντα, πολύ αργά, πως σ' έπιασαν κορόιδο.

Σε καταλαβαίνω! Κι ετούτο επειδή αντίκρισα αμέτρητες φορές γυμνό το κορμί και την ψυχή σου. Σε είδα δίχως τη μάσκα σου, την κομματική σου ταυτότητα ή την εθνική σου υπερηφάνεια. Γυμνό σα νεογέννητο, γυμνό σα στρατάρχη ξεβράκωτο. Σ' άκουσα να κλαις και να οδύρεσαι. Μου μίλησες για τα προβλήματά σου, τις αγάπες και τους πόθους σου. Σε ξέρω και σε καταλαβαίνω. Και θα σου πω τι είσαι, ανθρωπάκο, επειδή πιστεύω πραγματικά στο ιρανό σου μέλλον. Μα επειδή το μέλλον σού ανήκει, αναμφίβολα σου ανήκει, ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου. Κοίτα τον όπως είναι πραγματικά. Άκου αυτό που κανένας από τους ηγέτες και τους αντιπροσώπους σου δεν τολμά να σον πει:

Είσαι «άνθρωπος μικρός, κοινός». Συλλογίσου τη δι-λή έννοια που έχουν τούτες οι λέξεις, «μικρός» και «κοινός»...

Μην το βάζεις στα πόδια! Βρες το κουράγιο να αντικρίσεις τον εαυτό σου!

~~~~

Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου

~~~~

Δε σʼ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”

~~~~

Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου