Τελειώνει πάντα έτσι...

Ζούμε σε έναν κόσμο που μας έμαθε να χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες νόρμες συμπεριφοράς και λόγου. Αυτά που λέμε συνήθως μεταξύ μας, τα τυπικά, τα καθημερινά είναι κενά περιεχομένου. Στερούνται τις περισσότερες φορές ακόμα και κάθε ίχνους αλήθειας.

Πώς όμως αντιμετωπίζεις τους άλλους όταν αλλάζει η πραγματικότητα που έχεις συνηθίσει ?

Πώς αποχαιρετάς κάποιον που ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ? 

Τι λες όταν αυτό που πας να πεις το έχεις πει χιλιάδες φορές και έχει χάσει το νόημα του ?

Και ακόμα αν αυτήν την μια φορά το εννοείς πραγματικά πώς και γιατί να σε πιστέψει ο άλλος ? 

Μάλλον δεν γίνεται.... γιατί αυτοί είμαστε, μικροί και λίγοι , μόνο αυτό μου έρχεται : 

''Τελειώνει πάντα έτσι, με τον θάνατο..Πρώτα όμως, υπήρξε η ζωή..
..κρυμμένη πίσω από τα μπλα-μπλα-μπλα..
Όλα έχουν κατακαθίσει κάτω από την φλυαρία και τον θόρυβο!
Η σιωπή και το συναίσθημα, η συγκίνηση και ο φόβος!
Οι ισχνές, ασταθείς αναλαμπές ομορφιάς..
Κι ύστερα η αξιοθρήνητη δυστυχία κι ο αξιολύπητος άνθρωπος..
Όλα θαμμένα κάτω από την κουβέρτα του άγχους, για να είσαι κάποιος στον κόσμο!
Μπλα..μπλα..μπλα..
Κάπου αλλού, υπάρχει το αλλού.. Εγώ δεν ενδιαφέρομαι για το αλλού..
Επομένως, ας ξεκινήσει αυτό το μυθιστόρημα.. Αφού κατά βάθος,είναι απλά ένα τέχνασμα..
Ναι.. είναι απλά ένα τέχνασμα!''