Το "In Bruges" (Αποστολή στην Μπριζ στα ελληνικά) είναι μια αν όχι Η αγαπημένη μου ταινία των τελευταίων 5 χρόνων . Δεν ξέρω αν είναι η μαγευτική πόλη του Βελγίου ή το εκπληκτικό soundtrack ή το έξυπνο σενάριο ή ερμηνίες που το κάνουν τόσο καλό στα μάτια μου . Υποθέτω ότι είναι όλα μαζί.
Σε κάποιο σημείο του έργου ο Brendan Gleeson (συμπαθέστατη φάτσα γενικά αλλά και πολύ καλός ηθοποιός κατα την γνώμη μου) λέει την ατάκα :
Το ξέρω ότι έχω ξυπνήσει αλλά νιώθω σαν να είμαι σε όνειρο.
Βλέπω πολύ συχνά όνειρα , σήμερα άλλο ένα, όπου η κίνηση μου γίνεται με δυσκολία . Προσπαθώ να τρέξω και δεν μπορώ καν να περπατήσω με κανονική ταχύτητα. Όλες οι κινησεις μου γίνονται σε βασανιστικά αργή κίνηση . Είναι σαν να προσπαθώ να τις κάνω ενώ βρίσκομαι μέσα στο νερό. Έτσι νιώθω .
Ξέρω από συζητήσεις ότι πολλοί βλέπουν τέτοια όνειρα και είμαι σίγουρος ότι υπάρχει εξήγηση για αυτά . Το πόστ δεν είναι ούτε για την ταινία , ούτε για τα όνειρα. Απλά τελευταία νιώθω σχεδόν παρόμοια και στην καθημερινότητα μου . Όλα γίνονται με δυσκολία και με πολύ κόπο. Μεγάλη προσπάθεια χωρίς ανάλογο αντίκρισμα. Τουλάχιστον όχι άμεσα φανερό.
Και πάλι δεν θεωρώ τον εαυτό μου καμιά εξαίρεση .Ο καθένας περνάει τα δικά του . Άλλοι τα πνίγουμε μέσα μας , άλλοι τα εξωτερικεύουμε . Είναι υποθέτω οι καιροί που ζούμε τέτοιοι . Δύσκολοι. Αγωνιώδεις . Κοπιαστικοί . Κυριώς ψυχολογικά .
Απλά ελπίζω να τελειώσει όλο αυτό κάποια στιγμή και να "ξυπνήσουμε" πιο δυνατοί γιατί νιώθω ότι οι αντοχές μας στερεύουν μέρα με την μέρα ...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου