"The hopeless emptiness? Now, you've said it. Plenty of people are on to
the emptiness, but it takes real guts to see the hopelessness... "
Το "Revolutionary Road" (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Yates) είναι για μένα μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Σίγουρα δεν ειναι μια ευχάριστη ταινία αλλά είναι μια ταινία που σε κάνει να σκεφτείς.
Άκρως θεατρική , με δυνατές ερμηνίες και κυρίως σοβαρά νοήματα.
Τοσο σοβαρά που πιστεύω ότι δυστυχώς αφορούν τους περισσότερους από εμάς .
Η αλληγορία του τίτλου προφανής . Το ζευγάρι ξεκινάει την κοινή ζωή του στο τέλειο σπίτι, στην τέλεια γειτονία με τους τέλειους γείτονες σε εναν δρόμο που ονομάζεται "δρόμος της επανάστασης".
Όλοι γύρω τους θεωρούν ότι ειναι ξεχωριστοί και κυρίως ακόμα χειρότερα το νομίζουν και οι ίδιοι .
Κάπου εδώ σταματάω την (άθλια) κριτική στην ταινία γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου.
Την ταινία την θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας τους τίτλους των ειδήσεων σε ενα site .
Αλήθεια ποιόν περιμένουμε για να μας "σώσει" από όλα αυτά που ζούμε , ποιόν περιμένουμε για να μας οδηγήσει σε μια "επανάσταση" ? Ως άνθρωποι, ο καθένας ξεχωριστά, αλλα και ώς χώρα/κοινωνία, όπως θέλετε πέστε το...
Την σημαντικότερη ατάκα στο έργο την λέει ένας (υποτίθεται) τρελός . Πολλοί βλέπουν το κενό ....πόσοι όμως από εμάς έχουμε τα κότσια να δουμε ότι έχουμε χάσει το παιχνίδι ?
Ότι είμαστε "τελειωμένοι" ?
Απαισιοδοξία ? Μπορεί...αλλά όσο πιο γρήγορα το παραδεχτούμε αυτό, νομίζω, τόσο μεγαλύτερο είναι το ενδεχόμενο να σώσουμε την (ατομικη ή συνολική ) παρτίδα , όποια και αν είναι αυτή για τον καθένα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου