Σχεδόν 2 χρόνια μετά το τελευταίο ποστ, αρκετά έχουν αλλάξει. Εκτός από ένα.
Έχω χάσει την ικανότητά του να ενθουσιάζομαι .
Δεν μπορώ πλέον να χαρώ όπως το έκανα μικρότερος . Να έχω αυτήν την ανεξέλεγκτη χαρά που ένιωθα για μικρά, ανούσια πράγματα . Ίσως να είναι φυσιολογικό . Δεν ξέρω.
Είμαι νεκρός μέσα μου ? Ελπίζω πως όχι . Νομίζω πως όχι .
Πώς το ξέρω? Γιατί π.χ. συγκινούμαι πλέον πολύ εύκολα . Βλέποντας για παράδειγμα αυτόν τον πίνακα στον Λούβρο . Ή διαβάζοντας μια είδηση για τα δολοφονημένα παιδιά αυτού του γαμημένου πλανήτη.
Ελπίζω ότι απλά έχει αλλάξει ο τρόπος που εκφράζεται ο ενθουσιασμός μου ή ότι απλά το μυαλό μου έχει κάνει μια στροφή στο τί θεωρεί σημαντικό για να χαρεί . Ελπίζω.
Ίσως είναι φυσιολογικό να το παθαίνεις αφού κάνεις παιδιά? Σίγουρα αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι - ή θα έπρεπε τουλάχιστον - αλλά δεν το βλέπω σε άλλους . Τους απασχολούν τα ίδια πράγματα, χαίρονται με ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, λυπούνται στις ήττες, πανηγυρίζουν τις νίκες .
Μου φαίνεται απίστευτο . Το έκανα στα 20 . Θυμάμαι τον εαυτό μου σε αντίστοιχες φάσεις στο παρελθόν σαν να θυμάμαι έναν άλλον άνθρωπο . Δεν λέω ότι είμαι ανώτερος ή ότι εγώ εξελίχθηκα και αυτοί έμειναν πίσω . Ίσως εγώ απλά έχω πρόβλημα .
Δεν ξέρω.
Ίσως απλά μεγάλωσα . Δεν μπορώ να ρωτήσω και πολλούς άλλους για αυτό . Δεν υπάρχουν πολλοί κατάλληλοι για τέτοια συζήτηση . Για πολλές συζητήσεις τώρα που το σκέφτομαι .
Ίσως το ίδιο να λένε και άλλοι για μένα πλέον . Δεν ξέρω . Ελπίζω πως όχι .
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα πράγματα που με κάνουν να νιώθω ζωντανός . Όπως μια συναυλία ή μια ωραία συζήτηση με ενδιαφέροντα άτομα . Σπάνια αλλά υπάρχουν ακόμα . Ακόμα .
Είμαι νεκρός μέσα μου ? Ελπίζω πως όχι . Νομίζω πως όχι .
Πώς το ξέρω? Υπάρχουν ακόμα τραγούδια που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια .
The more you change , the less you feel
