Σαν μαϊμούδες . Πηδάμε από δέντρο σε δέντρο . Δεν γνωρίζουμε αν το κάθε βήμα μας είναι σωστό, αλλά κάνουμε τα άλματα. Από κλαδί σε κλάδι. Κάθε κλαδί και μια απόφαση. Κάθε απόφαση και ενα βήμα . Μετέωρο βήμα. Περισσότερο ή λιγότερο . Βεβαιότητα δεν υπάρχει σε τίποτα . Ούτε αν θα πιαστείς από το επόμενο κλαδί και δεν θα τσακιστείς στο έδαφος .
Κάθε βήμα μας επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες : φόβο, ανασφάλεια, ελπίδα, αγάπη, ζήλια, φιλοδοξία, αισιοδοξία, άγνοια, προκαταλήψεις ...
Δεν ξέρεις που θα σε βγάλει το κάθε άλμα . Αν θα είναι σάπιο το κλαδί , αν θα είναι γερό και θα σε αντέξει . Θα υπάρχει μετά από εκεί εύκαιρο το επόμενο για να πηδήξεις ή θα βρεθείς σε αδιέξοδο και πρέπει να γυρίσεις στο προηγούμενο ? Το επόμενο θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο ? Και αν το προηγούμενο καταρρεύσει πηδώντας στο επόμενο ? Θα έχεις εναλλακτική διαδρομή ?
Πολλά τα ερωτηματικά , ακόμα περισσότερες οι μεταβλητές που πρέπει να αξιολογήσεις κάθε μερα , κάθε ώρα , κάθε λεπτό για 1000 διαφορετικά θέματα . Από το ποιό ασήμαντο έως το πιο σημαντικό .
Σε κανένα από αυτά όμως δεν υπάρχει σιγουρία ότι επιλέγεις την σωστή απόφαση . Ίσως αυτό ειναι και το ωραίο της ζωής . Σίγουρα δεν είναι πάντα ευχάριστο. Και προφανώς δεν είναι πάντα εύκολο. Κάποιες φορές όλοι θα θέλαμε να υπάρχει έυκολος δρόμος , προφανές απαντήσεις , ένας ευδιάκριτος δρόμος από φωτισμένα ...κλαδιά .
Η πραγματική ερώτηση όμως είναι : υπάρχουν όντως πραγματικά λάθος βήματα ? Υπάρχουν αποφάσεις που είναι 100% λάθος ? Αν δεν υπάρχουν απόλυτα σωστά , πώς γίνεται να υπάρχει το αντίθετο ? Μήπως κάθε απόφαση απλά μας προετοιμάζει για την επόμενη και την επόμενη και την επόμενη μετά από αυτήν ? Και - εννοείται- δεν μιλάω για εξτρίμ περιπτώσεις και καταστάσεις .
Σίγουρα κάποιες αποφάσεις τις έχουμε μετανιώσει και κάποιες άλλες θα θέλαμε να μην είχαμε βρεθεί καν στο δίλημμα να τις πάρουμε . Πόσες από αυτές τις έχουμε πραγματικά ευχαριστηθεί χωρίς αστερίσκους και ερωτηματικά ? Αυτό το "και αν" που φωλιάζει μέσα μας τις περισσότερες φορές που καλούμαστε να επιλέξουμε και που μας τρώει για μέρες μέσα μας .
Το "αστείο" είναι ότι ούτε αυτό επιτρέπεται να κάνεις για μεγάλο διάστημα , δεν μπορείς να κάτσεις να ζυγίσεις το βήμα σου, εξάλλου αν μπορούσες να το κάνεις λίγο μετά (την απόφαση) , δεν θα υπήρχε και το δίλημμα εξαρχής (αμέσως πριν). Ούτε την επιτυχία - έαν αυτή είναι προφανής μπορείς να χαρείς για πολύ ώρα αλλά ούτε και να στεναχωρηθείς για την βλακεία που έκανες .
Το κλαδί θα σπάσει αν κάτσεις πολύ ώρα ακίνητος .
Λίγο να κοιτάξεις πίσω ίσως προλαβαίνεις καθώς απομακρύνεσαι από αυτό με την ελπίδα να ξαναβρεθεί η ευκαιρία να το ξαναπιάσεις, έστω και μετά από πολλά κλαδιά που θα έχουν κάνει τα χέρια σου κουρασμένα και σκληρά .
