Πριν ξεκινήσω αυτό το blog είχα κάποιες ανησυχίες όπως γιατί το φτιάχνω, αν έχω πραγματικά κάτι να πω, ποιόν θα αφορά αυτό κτλ. Νομίζω φτάνω σιγά σιγά στο ίδιο σημείο .
Οι εποχές που ζούμε είναι πράγματι σκληρές(*), σε τέτοιο βαθμό που υπάρχουν στιγμές που απλά μένεις αποσβολωμένος και κοιτάς αυτά που συμβαίνουν σε σένα , στους γύρω σου χωρίς να μπορείς να πεις (και πολύ περισσότερο να κάνεις) κάτι .
Και εξάλλου τί να πω που δεν έχουν πει άλλοι 100 άνθρωποι ( και πολύ καλύτερα από μένα) .
Για την κυβέρνηση που δρα ανεξέλεγκτη καταπατώντας ακόμα και τους νόμους του κράτους/αποφάσεις δικαστηρίων ?
Για τα ΜΜΕ που κλείνουν τα μάτια σε ο,τι γίνεται εντός και εκτός συνόρων ?
Για το γεγονός ότι δεν τολμάς να ονειρευτείς για το μέλλον ή ότι τα όνειρα του παρελθόντος έχουν δώσει την θέση τους στην ελπίδα για επιβίωση ?
Ότι ο φόβος και το μίσος κατοικεί πλέον μόνιμα μέσα μας ?
Τι να πει κανείς γαμώτο ? Δεν υπάρχουν πλέον λόγια. Μόνο κατήφια και απογοήτευση.
Πραγματικά δεν ξέρω...
