Προσπαθούσα να βρω κάτι να γράψω κάτι όλες αυτές τις μέρες, αλλά οι σκέψεις ήταν τόσο πολλές και περνούσαν τόσο γρήγορα που δεν κατάφερνα να συγκεντρώσω κάποιες από αυτές και να τις βάλω σε μια σειρά.
Δεν άλλαξε κάτι , απλά χθες είδα αυτήν την
ταινία (btw ενδιαφέρουσα η ιδέα της) και κατάλαβα ότι στην ουσία όλη αυτό κάνουμε... περιμένουμε εκείνη την μέρα που θα γίνει η κάθαρση. Με μια μικρή διαφορά. Εμείς φοράμε τις μάσκες με τα χαμόγελα 364 μέρες τον χρόνο και περιμένουμε εκείνη την μια μέρα όπου θα την βγάλουμε...μέχρι τότε κρυβόμαστε ο καθένας πίσω από την μάσκα μας και σφιγγουμε τα δόντια ελπίζοντας ότι δεν θα μας καταλάβει κανείς .
Στο μεταξύ όλα γύρω μας γίνονται κάθε μέρα και πιο δύσκολα. Οι προσωπικές σχέσεις, οι δουλειές , η καθημερινότητα , η επιβίωση . Όλα μοιάζουν σαν να βουλίαζουν σε μια κινούμενη άμμο και όσο κουνιέσαι για να βγεις τόσο περισσότερο βουλιάζεις . Και ελπίζουμε ότι πριν μας σκεπάσει κάτι θα γίνει και κάποιος θα μας αρπάξει το χέρι και θα μας βγάλει έξω. Και όσο αυτή η κάθαρση δεν έρχεται τόσο το σύστημα συνεχίζει την...εκκαθάριση. Όλοι οι αδύναμοι θεωρούνται βάρος και μένουν πίσω , όπως ακριβώς και στην ζούγκλα. Καμία διαφορά. Ψέμματα . Στην ζούγκλα δεν υπάρχει υποκρισία. Εδώ υπάρχει . Σε μεγάλες ποσότητες .
Αν δει κάποιος ξένος έλληνικη τηλεόραση θα δει έναν άλλον κόσμο. Λαμπερό, χαρούμενο , τέλειο. Και πόσο ειρωνικό ε? Πρέπει να έχουμε αυτήν την περίοδο , μια περίοδο που κόσμος τρώει απο τα σκουπίδια στην κυριολεξία , τις περισσότερες εκπομπές μαγειρικής στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Φοβερά πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι η αμετροέπεια ή η κοροιδία η λέξη που πρέπει να χρησιμοποιήσει κανείς για αυτό που ζούμε . Υποθέτω είναι λίγο από όλα και πάνω από όλα απλωμένη μια "φασαρία" , ένας "θόρυβος", που καλύπτει τα πάντα όπως η αιθαλομίχλη και σε πνίγει.
Τελικά μάλλον ήταν καλύτερα που δεν έγραφα τίποτα... εύχομαι το 2014 να βρει ο καθένας την κάθαρση που ψάχνει. Τίποτε άλλο .
